दिसला रानात काळा पक्षी
अंगावरती पांढरी नक्षी
त्याचे डोळे टपोरे गोल
जाड पापण्या भुवया खोल
दिसलं रानात काळं फुल
लागली कुतूहलाची चाहूल
बघितले नव्हते कधी असे
जणू मज ते एकमेव भासे
दिसला रानात काळा साप
अंगी भरला भितीची ताप
घेतली जाड काठी हाती
हाणली त्याच्या कमरेवरती
दिसली रानात काळी माशी
क्षणभर वाटली जणू मधमाशी
बसली हाती पण चावली नाही
तेव्हा कळलं ती मधमाशी नाही
© दिपक पाटील
जीवनाच्या रंगमंचावर
बालपण प्रत्येकाचं येऊन जातं
खेळण्यात,कुदण्यात जमीनीवरच
भरार्या घेत हरवून जातं
ना कसली चिंता
ना कसले भास
बालपणी असतो
मनमोकळा श्वास
कालांतराने रंगमंच बदलतो
अन् स्पर्धेच्या युगात पदार्पण होतं
मग मोठी पुस्तकं,मोठा अभ्यास
रात्रंदिवस यांचाच सहवास
इतकं करुनही नोकरी मिळेलच
याची खात्री नाही
मिळाली तर आनंदच
मग पुन्हा रंगमंच बदलतो
आपण एकाचे दोन होतो
पुढल्या काही वर्षातच
आपल्याच मुलांचा रंगमंच
आपण डोळ्यांसमोर बघतो
.
.
.
असाच प्रवास करत आयुष्याच्या अंताला येऊन पोहोचतो
मग शेवटचा श्वास सुटतो
शेवटच्या रंगमंचावर
आयुष्यातील केलेल्या कामगिरीप्रमाणे
गर्दी असते प्रेक्षकांची
सादरकर्ता नसतांनाही...
© दिपक पाटील
